Met een schuin oog kijk ik naar onze Mormel, aka gillende scheerkwast, aka hond, die zich vol overtuiging achter zijn oren en op zijn rug zit te krabben.
Tijd voor zijn tweemaandelijks bad, denk ik, en zoek alvast wat spullen bij elkaar.
Mormels instinct werkt op volle toeren, hij voelt dat er iets staat te gebeuren, en een bad ???
Nee mormel denkt daar heel anders over.
Ik pak de riem en slip die over zijn hoofd. Als mijn lieflijk lokkende stemgeluid hem niet kan bewegen met mij mee te gaan, zit er niets anders op en sleur ik hem onverdroten richting badkamer. Met volle overgave stribbelt hij tegen, terwijl ik hem over de rand van de badkuip hijs.
Ziezo die staat, en nu het lauwe water en een fikse hoeveelheid zeep over mormels rug. Tot zover gaat alles goed, mormel ondergaat het ritueel nu ogenschijnlijk gelaten.
Nog even goed afspoelen en klaar zijn we weer, nooit zo gemakkelijk gegaan als vandaag. Net wanneer ik de sproeier van de douche met de kop naar boven gekeerd onder zijn buik manoeuvreer, om die eens goed af te spoelen, glipt mormel naar links en krijg ik de volle laag in mijn gezicht.
Mijn eerste impuls is om alles neer te gooien en mijn gezicht en bril af te drogen, maar ik weet dat het niet kan, of mormel zal kleddernat uit de badkuip richting slaapkamer ontsnappen en mijn pas verschoonde bed ruïneren.
Ik moet dus noodgedwongen doorgaan, ondertussen vormt het water op mijn gezicht een steeds koeler wordend stroompje, dat uiterst traag zuidwaarts zakt.
Rot hond, denk ik, terwijl de eerste ijskoude druppel tergend langzaam tussen mijn borsten glijdt.
