Dumpen die handel

 

Langzaam gaat de voordeur open en schuiven we onze zware last naar buiten. De vroege schemering is ons gunstig gezind, hij zal ons gedeeltelijk onttrekken aan nieuwsgierige ogen. 

"Mensen zullen nog denken dat we een lijk gaan dumpen" fluistert jongste, schichtig om zich heen kijkend. 

"Dat doen we toch ook" antwoord oudste "we dumpen Steef in de textiel bak bij de supermarkt". 

Giechelend en ginnegappend lopen we door en zeulen vier grote stevig dichtgebonden vuilniszakken met ons mee. 

Onderweg steeds speurend om ons heen kijkend, alsof we iets verschrikkelijks in ons schild voeren. 

Op het zebrapad, de zakken bijna met ons leven beschermend, tegen een aanstormende auto, alsof niemand ook maar een glimp van de inhoud op mag vangen, dan arriveren we bij de textiel bakken. 

Drie van de 4 zakken glijden gemakkelijk naar binnen, maar de laatste zorgt voor de nodige moeilijkheden. 

"Dat is de torso" kreunt oudste "ik zei toch dat dat stuk nog veel te groot was, dat we het minstens in tweeen moesten hakken, hoe krijgen we dat nou naar beneden". 

Ondertussen vormt zich op een paar meter afstand een klein groepje geinteresseerden in onze activiteiten, overigens zonder in de gebeurtenissen in te grijpen. 

Eindelijk krijgen we met vereende kracht de zak in de containerklep geduwd en valt hij met een doffe plof naar beneden. 

"Zo dat zit erin" roept oudste "wat een dreun, ik voelde het hier helemaal". 

"Wat wil je ook" mompelt jongste "Steef is de lichtste niet, die legt wel wat gewicht in de schaal". 

"Over een dag of drie zal het wel gaan stinken" zegt oudste opgewekt "Dan komen ze er wel achter wat hier ligt". 

Proestend lopen we richting supermarkt, nagestaard door minstens 10 paar ogen. 

Dan gaat de telefoon van oudste, terwijl ze hem uit haar zak vist roept ze ontdaan "Mam we hebben wat verkeerd gedaan, Steef is aan de telefoon". 

"Hallo Steef" kweelt ze liefjes in de telefoon "Hoe ben jij nu uit de textielcontainer ontsnapt?". 

"Huh" klinkt het aan de andere kant van de lijn, tja het valt niet mee om aan de bizarre humor van de Plukvinkjes te wennen. 

Afscheid nemen van je kindertijd en al je pluchen beesten via de textiel container doneren aan anderen, valt ook niet mee, zelfs niet als je al in de 20 bent. 

Behangen

 

Daar staan we dan, de man en ik. Klaar om zijn slaapkamer te behangen. Vorig jaar is het oude behang met behulp van veel water en een plamuurmes moeizaam van de muur geschraapt. Beu was ik van het gillend geel geschilderde bouwbehangetje. 

  
“Ik wil je wel helpen” zeg ik manmoedig, wetend dat de man 4 linkerhanden heeft wat klussen in huis betreft “maar die lange lappen behang, dat zie ik niet zitten”. Fronsend kijkt de man me aan en vreest al voor ideeen aan mijn brein ontsproten. “Het komt goed, echt!!” beweer ik en sleur de man mee richting Action en koop daar een stuk of 6 creatieve blokken met leuke patronen van 30 x 30 cm. “Het wordt wel erg bont” zegt de man twijfelend. “Alles is beter dan dat wat er zat” antwoord ik resoluut en zet koers naar de kassa. 

Hier staan we dan, klaar om aan de slag te gaan. De man sleept een oude, wankele plaktafel van zolder en klapt die met veel lawaai, op de overloop, uit. “Serieus” roep ik als ik naar de tafel kijk, die duidelijk zijn beste tijd al lang geleden heeft gehad. Terwijl de man ijverig met de lijmkwast staat te zwaaien, bezwijkt de tafel onder zijn last en zakt in elkaar. “Zie je wel ” roep ik vanuit de slaapkamer.  “Dat ding is rijp voor de sloop”. “Je kan die stukjes wel in kwasten op je nachtkastje” voeg ik er aan toe. De man is een andere mening toegedaan, hijst de plaktafel weer in model en gaat onverdroten, hetzij iets voorzichtiger, voort. 
 

Een paar uur lang plak ik steunend, kreunend en af en toe vloekend, de stukjes papier op de muur. Dan ineens is hij er. De kakelbonte muur. Nu alleen nog de open kledingkast maken, die ervoor komt te staan. Natuurlijk doen we dat zelf van scratch. Of ik daar spijt van ga krijgen, ik denk het niet. Ze zeggen wel dat de beste relatie test is samen meubels in elkaar zetten, maar de man wordt nooit kwaad, vloekt niet en is het geduld zelve. Dan moet je mij hebben!!