Koorts

 

Elk jaar, rond deze tijd word ik bevangen door koorts, een hevige, niets ontziende koorts. Nu heeft elk mens wel eens koorts, maar een dergelijke, meedogenloze bezetenheid komt maar zelden voor. In allerijl toegesnelde vrienden staan hulpeloos aan de zijlijn, geven goede raad, sommige adviseren een goede hete grog, met rum, met heel veel rum. Nu weet iedereen die me kent dat ik geen druppel drink, maar deze rampspoed vraagt volgens hen om harde maatregelen. Geen dokter die er een middeltje tegen heeft. Een noodkreet naar 112 dat er iets vreemds in mijn lichaam kriebelt, brengt geen uitkomst, met handboeien aan bed ketenen, vast spijkeren op een stoel, gewoon stil in een hoekje gaan zitten tot het overgaat, het heeft allemaal geen zin, dit virus moet uitwoeden en dat doet het dan ook. Het hele huis gaat op zijn kop, alles wordt gesopt geboend, gewreven tot het glimt en glanst in het licht, geen stofje mag aan de aandacht ontsnappen, alles moet spic en span in orde zijn, voor de Kerstversiering van zolder wordt gehaald.

Bevolkingsonderzoek

 

Eindelijk voel ik me begrepen als ik naar het plaatje op Geweldige Pagina kijk. Mijn gedachten gaan terug naar die winter een paar jaar geleden. 

Met tegenzin slof ik door de vers gevallen sneeuw, de ijzig koude wind kleurt mijn wangen rood en verstijft mijn kaken, dan ben ik eindelijk waar ik moet zijn. Voorzichtig hijs ik me langs de leuning van het glibberige, besneeuwde trapje omhoog en stap de bus binnen. Ik leg de uitnodiging op de kleine balie en een medewerkster wijst me op de minuscule wachtruimte, net genoeg voor drie man.  

 Een jonge laborante komt me halen en wijst me een kleedhokje aan. "Dan mag U nu uw trui, hemd en BH uit trekken" zegt ze vriendelijk. 
"Wat!" roep ik verontwaardigt "het is midden in de winter, hoe koud denk je dat het is". "Alles is goed verwarmd hoor mevrouw" zegt de laborante. Natuurlijk, denk ik, en daarom heb ik kippenvel, formaat Himalaya op mijn armen staan. Even later neemt ze me mee naar het volgende vertrek. 
"Kunt U even stil blijven staan" zegt ze een beetje ongeduldig, kijkend naar mijn gewiebel. Dan komt ze met de twee gevreesde plaatjes, pakt mijn linkerborst vast en smakt hem ertussen, de twee plaatjes steeds strakker aandraaiend, mijn god het lijkt wel of hij tussen een bankschroef wordt geplet, ik probeer nog iets naar achter te stappen maar ik zit muurvast. "Ach mevrouwtje, het is even een vervelend gevoel" zegt het jonge ding. Kan jij mooi zeggen, denk ik, ik heb geen cup maat erwt op een plankje, ik heb tieten. "Wacht maar tot jij de vijftig gepasseerd bent en een beetje uitgedijd" mompel ik wraakzuchtig "dan kan ik tenminste lachen". Dan wordt de tweede borst uitgespreid en plat gedraaid tot formaat pannenkoek, het zweet breekt me bijna uit en ik moet mezelf dwingen zo stil mogelijk te staan. 
"Het is toch vrijwillig" zei dochterlief nog, voor het weggaan.  Wat vrijwillig? Ze jagen je de stuipen op het lijf met de vreselijkste scenario's als je het niet laat doen, je reinste geestelijke en lichamelijke mishandeling en je kan er niet eens aangifte van doen op het politiebureau. Waarom hebben ze voor mannen geen prostaatkanker onderzoek, en ik zie het beeld van jodelende mannen met een plat gemept zakje tussen twee röntgen platen al voor me. Kijk dat doet een vrouw nu deugt en ik giechel mezelf door de rest van het onderzoek heen.

Rijbewijf

Ongeduldig met zijn stok op de grond tikkend staat de man voor me, een beetje meer gekrompen dan in zijn jonge jaren, maar het is een goed geconserveerd exemplaar, niets op aan te merken, van voor de oorlog, dus dat moet solide zijn. Eindelijk is de man aan de beurt bij de balie, en mompelt lispelend tussen het klapperend, niet al te jofel passend gebitje door, dat hij zijn rijbewijf, komt verlengen. De baliemedewerkster kijkt eens weifelend naar de man, vraagt naar de benodigde papieren en begint alles alvast op de computer in te vullen, zodat de aanvraag meteen verstuurd kan worden.  “Nu nog even een nieuwe pasfoto” zegt ze vriendelijk tegen de man “en dan zijn we klaar”.  “Knip die ouwe maar van mijn vorige rijbewijf” antwoord hij knorrig en kijkt het meisje achter de balie nijdig aan. 
“ons is zunig, al die moderne fratsen, die foto is nog goed genoeg, ben niks veranderd in de laatste 5 jaar”. Langzaam zie ik het rood boven zijn boordje uitstijgen en ga alvast een stapje achteruit. 
“Ik kan er ook niets aan doen, maar zo zijn de regels meneer” zegt het meisje vriendelijk maar beslist, op dat moment slaat de vlam in de pan bij de oude baas en hij begint te tieren over de geldklopperij van de gemeente, de provincie en de staat. “Vind het nergens voor nodig, apekool, kulkoek, flauwe onzin” en terwijl een toegeschoten collega de man probeert te kalmeren, begint deze met zijn wandelstok op het verbouwereerde meisje in te hakken. 
De inmiddels gealarmeerde beveiliging en politie zijn snel ter plaatse, en gaan bijna worstelend ten onder, omdat ze de man toch nog met zachte drang proberen af te voeren, tja het zal je maar gebeuren dat je wordt meegenomen naar het politiebureau, wegens openbare geweldpleging op je 82ste. 

Groot Offensief

 

De oorlog is verklaard !!! 

De aanleiding, een mededeling, in grote zwarte letters op een wit vel papier, dat wit had niets met overgave van de vijand te maken, het was meer een aankondiging van een invasie van het 'vervelendste' soort dat je als moeder of opvoeder mee kan maken. 

Hoofdluis op school. Meteen krijg ik een haast onbedwingbare jeuk, voel honderden friemelende pootjes op mijn hoofd en weet zeker dat er daar ergens bij mijn linkeroor er een paar bezig zijn voor gezinsuitbreiding te zorgen. Ik schiet onmiddellijk in alarmfase vijf, een tot en met vier ver achter me latend. 

Het liefst was ik ze met een dubbelloops jachtgeweer te lijf gegaan ware het niet dat je naast je hoofdluis ook je hoofd kwijtraakt, en dat is nu net niet de bedoeling. 

Thuis gekomen fanatiek kammen met het overbekende kammetje, niets te zien. Dat zegt in mijn geval niet veel. Ik ben zo blind als een mol, -14 en nog geen zuiver zicht, better safe then sorry, zeggen ze op zijn Engels. 

Dus liggen nu de bergen wasgoed in mijn badkamer, staan de haren in de anti-luis shampoo en liggen kammetjes en borstels te weken in een sopje 

Drie trommels vol gewassen en nog niet op de helft, ik houd van een gedegen, ouderwetse aanpak, uitroeien die handel. De vrede wordt pas getekend als geen luis meer mijn huis binnen durft te komen.