Rijbewijf

Ongeduldig met zijn stok op de grond tikkend staat de man voor me, een beetje meer gekrompen dan in zijn jonge jaren, maar het is een goed geconserveerd exemplaar, niets op aan te merken, van voor de oorlog, dus dat moet solide zijn. Eindelijk is de man aan de beurt bij de balie, en mompelt lispelend tussen het klapperend, niet al te jofel passend gebitje door, dat hij zijn rijbewijf, komt verlengen. De baliemedewerkster kijkt eens weifelend naar de man, vraagt naar de benodigde papieren en begint alles alvast op de computer in te vullen, zodat de aanvraag meteen verstuurd kan worden.  “Nu nog even een nieuwe pasfoto” zegt ze vriendelijk tegen de man “en dan zijn we klaar”.  “Knip die ouwe maar van mijn vorige rijbewijf” antwoord hij knorrig en kijkt het meisje achter de balie nijdig aan. 
“ons is zunig, al die moderne fratsen, die foto is nog goed genoeg, ben niks veranderd in de laatste 5 jaar”. Langzaam zie ik het rood boven zijn boordje uitstijgen en ga alvast een stapje achteruit. 
“Ik kan er ook niets aan doen, maar zo zijn de regels meneer” zegt het meisje vriendelijk maar beslist, op dat moment slaat de vlam in de pan bij de oude baas en hij begint te tieren over de geldklopperij van de gemeente, de provincie en de staat. “Vind het nergens voor nodig, apekool, kulkoek, flauwe onzin” en terwijl een toegeschoten collega de man probeert te kalmeren, begint deze met zijn wandelstok op het verbouwereerde meisje in te hakken. 
De inmiddels gealarmeerde beveiliging en politie zijn snel ter plaatse, en gaan bijna worstelend ten onder, omdat ze de man toch nog met zachte drang proberen af te voeren, tja het zal je maar gebeuren dat je wordt meegenomen naar het politiebureau, wegens openbare geweldpleging op je 82ste.