Daar staan we dan, de man en ik. Klaar om zijn slaapkamer te behangen. Vorig jaar is het oude behang met behulp van veel water en een een plamuurmes moeizaam van de muur geschraapt. Beu was ik van het gillend geel geschilderde bouwbehangetje.
“Ik wil je wel helpen” zeg ik manmoedig, wetend dat de man 4 linker handen heeft wat klussen in huis betreft “maar die lange lappen behang, dat zie ik niet zitten”. Fronsend kijkt de man me aan en vreest al voor ideeen aan mijn brein ontsproten. “Het komt goed, echt!!” beweer ik en sleur de man mee richting Action en koop daar een stuk of 6 creatieve blokken met leuke patronen van 30 x 30 cm. “Het wordt wel erg bont” zegt de man twijfelend. “Alles is beter dan dat wat er zat” antwoord ik resoluut en zet koers naar de kassa.
Hier staan we dan, klaar om aan de slag te gaan. De man sleept een oude, wankele plaktafel van zolder en klapt die met veel lawaai, op de overloop, uit. “Serieus” roep ik als ik naar de tafel kijk, die duidelijk zijn beste tijd al lang geleden heeft gehad. Terwijl de man ijverig met de lijmkwast staat te zwaaien, bezwijkt de tafel onder zijn last en zakt in elkaar. “Zie je wel ” roep ik vanuit de slaapkamer. “Dat ding is rijp voor de sloop”. “Je kan die stukjes wel inkwasten op je nachtkastje” voeg ik er aan toe. De man is een andere mening toegedaan, hijst de plaktafel weer in model en gaat onverdroten, hetzij iets voorzichtiger, voort.
Een paar uur lang plak ik steunend, kreunend en af en toe vloekend, de stukjes papier op de muur. Dan ineens is hij er. De kakelbonte muur. Nu alleen nog de open kledingkast maken, die er voor komt te staan. Natuurlijk doen we dat zelf van scratch. Of ik daar spijt van ga krijgen, ik denk het niet. Ze zeggen wel dat de beste relatie test is samen meubels in elkaar zetten, maar de man wordt nooit kwaad, vloekt niet en is het geduld zelve. Dan moet je mij hebben!!