Host

Ik ben dit blog ooit, ruim 6 jaar geleden begonnen, maar op 11 oktober van dit jaar heeft mijn “lieve” host mijn site kennelijk in de ban gedaan. Oke ik was door omstandigheden een dag te laat met betalen. Want op 14 oktober had er betaald moeten worden. Op 15 oktober nam ik contact op, dat ik weliswaar een dagje te laat was, maar of ze mijn site weer terug konden zetten als ik NU betaal. “Oh ik snap je bezorgdheid” kweelt een stemmetje aan de andere kant van de lijn “ ik zal even bij betalingen navragen, blijft U aan de lijn” Na een half uur komt het stemmetje weer terug en vraagt me nogmaals om te vertellen wat er precies gebeurd is. Daar gaan we weer. “Oh ik snap uw bezorgdheid” kweelt het stemmetje nog een keer. “Ik ga even navragen bij degenen die over de servers gaan” en weg is ze weer. Na nog een half uur komt het stemmetje weer in mijn oor. “Kunt U mij even uw inlog gegevens geven”zegt ze. Nu ben ik daar niet zo’n voorstander van maar ach mijn paswoord is zo veranderd als ik weer toegang heb. Nog eens 20 minuten later komt het stemmetje weer terug en is er nog steeds niks gebeurd. “Kunt U mij ook even het banknummer geven waar de betalingen afgeschreven worden” “Nee dat kan ik niet want ik betaal met Paypal” roep ik nu een beetje geirriteerd “wil je dat paswoord ook nog soms weten? Weet je wat? Vergeet het, ik begin wel opnieuw.!!” Gelukkig begreep ze me nog steeds, want ik hoorde nog net het kwelend stemmetje “oh ik begrijp uw bezorgdheid” uitbrengen voor ik de hoorn erop smeet. Dat na 20 jaar trouwe klandizie en altijd ver voor de afloop datum betalen, behalve die ene keer en dan nog, ze hadden me er de 11 al uitgegooid terwijl mijn betaling tot de 14de liep.
Heb dus een beetje geduld met me terwijl ik het wiel weer opnieuw probeer uit te vinden…:-))

Kledingkast van de man

Wie hier vaker komt weet dat de slaapkamer van de man eens flink aangepakt gaat worden, het gaat niet snel, maar het gaat. Volgende week is na het behangen, het laminaat aan de beurt en meteen daarop volgend staat een nieuwe kledingkast op de nominatie en daar zit hem nu net de kneep of een kneep.

Want wat gaat er in een kledingkast voor mannen. Ik heb het een beetje wetenschappelijk aan proberen te pakken en dus heel internet afgeschuimd, wat een beetje man zoal in zijn kast moet hebben. Dit rijtje bevat geen ondergoed en sokken, die horen er natuurlijk wel bij.

  • basic Tshirts    4 
  • broeken          3 
  • truien            2
  • blazer            1
  • kostuum        1

Bij de overhemden gaat het al fout. De man heeft er zeker 40 en dan wil ik niet overdrijven, want ik denk dat het er in werkelijkheid 60 zijn. In allerlei soorten en maten en  de meest gruwelijke kleuren en dessins. Daar zal dus flink in gekort moeten worden. Overtuig de man daar maar eens van, die net vorige week maar weer eens een overhemdje heeft aangeschaft.

Hoeveel kledingstukken en welke,  vinden jullie dat er in de kledingkast van een man hoort te hangen ?

Lijstjes


Ik ben van de lijstjes. Nee niet altijd, zo gepland ga ik nu ook weer niet met mijn leven om. Alleen op dagen dat ik veel te doen heb, maak ik de avond tevoren een lijst. Daar probeer ik dan alles zo op te schrijven, dat het op volgorde afwerken, het meest efficient is. Als ik mijn vertrouwde lijstje niet heb, maak ik er een puinhoop van. Halverwege een klus bedenk ik, dat er nog iets anders moet gebeuren en wel nu !! Niet dat ik nu een ADHDer ben, want ik kan uren tekenen, zonder dat ik aan eten of drinken denk, het allang donker geworden is in huis en het ver voorbij een gezonde bedtijd is. De lijstjes zorgen er wel voor dat ik mijn hoofd bij de kerntaken houd en het afvinken van gedane zaken, geven me gewoon een goed gevoel. Vandaag ging het werk ook weer als een speer, alleen tijdens het boodschappen doen, dacht ik “oh verdorie, helemaal de zak met plastic afval vergeten mee te nemen” maar ja het stond dan ook niet op mijn lijstje.

Feestje

Zaterdag een verjaardagsfeestje, gezellig, veel familie, leuke dingen doen en lekker eten. Alleen wat bezielt ons vrouwen, om in de dagen voor het event, het hele huis op zijn kop te keren, op te ruimen en glanzend schoon te poetsen ? Ik vraag het me iedere keer af en toch doe ik het weer. Ik ben niet de enige, mijn oudste dochter doet het, mijn jongste dochter doet het. Ik kan niet geloven dat de Plukvink vrouwen de enigen zijn die dat, misschien uit gewoonte doen.


Want zeg nou zelf, nog voor het feestje op gang komt, zie je niets meer terug van al je gedane arbeid.  Jassen worden in de gang of op een bed, op een hoop gesmeten. Oke, deze keer is het hoog zomer dus zal het met de jassen wel meevallen, hooguit een vestje hier of daar.  Cadeautjes worden gegeven en uitgepakt, papier opgepropt en in een hoek gesmeten, dat komt wel als alles is uitgepakt, of niet. Er wordt gelachen, gedanst en rondgesprongen, vooral door de jongste jeugd en om de feestvreugde te verhogen nog een krat met speelgoed in de kamer omgekiept. Hier en daar gaat een drinkglas of een bakje nootjes om. Gelukkig zijn er geen huisdieren meer die op tafel springen en een deel van het koud of warm buffet naar binnen schrokken.


Er wordt in de tuin gespeeld en met mooi weer met water gekliederd en voor je het door hebt glijd er een natte kleine over je pas gewreven vloer, voetjes vol met modder en pas gemaaid gras. De schoonmaak woede houdt niet op bij de deur.


Feestjes, ze zijn oergezellig hoor, maar je krijgt er zo’n troep van. Dus als je huis redelijk netjes is, nooit schoonmaken VOOR een feestje want daarna kun je toch weer aan de slag. Denk dat ik volgende keer mijn eigen advies maar eens op ga volgen.

Behangen


Daar staan we dan, de man en ik. Klaar om zijn slaapkamer te behangen. Vorig jaar is het oude behang met behulp van veel water en een een plamuurmes moeizaam van de muur geschraapt. Beu was ik van het gillend geel geschilderde bouwbehangetje.


“Ik wil je wel helpen” zeg ik manmoedig, wetend dat de man 4 linker handen heeft wat klussen in huis betreft “maar die lange lappen behang, dat zie ik niet zitten”. Fronsend kijkt de man me aan en vreest al voor ideeen aan mijn brein ontsproten. “Het komt goed, echt!!” beweer ik en sleur de man mee richting Action en koop daar een stuk of 6 creatieve blokken met leuke patronen van 30 x 30 cm. “Het wordt wel erg bont” zegt de man twijfelend. “Alles is beter dan dat wat er zat” antwoord ik resoluut en zet koers naar de kassa.


Hier staan we dan, klaar om aan de slag te gaan. De man sleept een oude, wankele plaktafel van zolder en klapt die met veel lawaai, op de overloop, uit. “Serieus” roep ik als ik naar de tafel kijk, die duidelijk zijn beste tijd al lang geleden heeft gehad. Terwijl de man ijverig met de lijmkwast staat te zwaaien, bezwijkt de tafel onder zijn last en zakt in elkaar. “Zie je wel ” roep ik vanuit de slaapkamer. “Dat ding is rijp voor de sloop”. “Je kan die stukjes wel inkwasten op je nachtkastje” voeg ik er aan toe. De man is een andere mening toegedaan, hijst de plaktafel weer in model en gaat onverdroten, hetzij iets voorzichtiger, voort.


Een paar uur lang plak ik steunend, kreunend en af en toe vloekend, de stukjes papier op de muur. Dan ineens is hij er. De kakelbonte muur. Nu alleen nog de open kledingkast maken, die er voor komt te staan. Natuurlijk doen we dat zelf van scratch. Of ik daar spijt van ga krijgen, ik denk het niet. Ze zeggen wel dat de beste relatie test is samen meubels in elkaar zetten, maar de man wordt nooit kwaad, vloekt niet en is het geduld zelve. Dan moet je mij hebben!!

 

Even iets positiefs

Langzaam rolt de trein het station binnen. Haastig dwalen mijn ogen langs de coupés op zoek naar de rolstoel ingang en neem een spurt zodra ik hem in het oog krijg. Bruin, blond en roodharigen dringen en duwen zich voor mij en persen zich naar binnen. Geduldig wacht ik tot het instap geweld afneemt en ik naar binnen kan gaan. Voor mij staat nog een jongeman, hij draalt wat, tuurt ietwat verlegen naar de grond en trekt dan de stoute schoenen aan “kan ik U misschien ergens mee helpen? ” vraagt hij. “Meestal smijt ik mijn tas gewoon naar binnen hoor” antwoord ik naar waarheid. Even zie ik de ogen rollen en in mijn verbeelding hoor ik hem al zeggen “tsk, tsk, mevrouwtje zo gaan wij toch niet met onze spullen om”. Resoluut pakt hij de rugzak aan en zet die netjes, bij de voor rolstoelers gereserveerde plaats, op de grond. Net als ik een greep wil doen naar de rolstoel staat daar een andere jongeman die hem oppakt en met een zwierig gebaar de coupé in slingert. Kunnen we nog iets voor U betekenen, zeggen ze in koor, na mijn ontkenning en bedankje, draait het stel, met een duidelijk Noord Afrikaans uiterlijk, zich om, daalt het trapje af, om zelf een plaatsje te zoeken.

Overlast en treitervloggers, we worden er in het nieuws bijna dagelijks mee geconfronteerd, maar deze 2 onbekende jongens, verdienen wat mij betreft een pluim.




HyperX

Mateloze bewondering heeft mijn kleinzoon voor hen. Dan to the M en Dennis op You Tube. Niets liever wil hij, dan zelf filmpjes maken en een You Tube kanaal beheren, maar als jongetje van 7 valt het niet mee om op te boksen tegen de grotere heren van het medium. Zo wordt oma aan het werk gezet om uit te zoeken hoe zoiets in zijn werk gaat. Gelukkig zijn daar op het welbekende kanaal ook genoeg aanwijzingen voor te vinden. De volgende, te nemen stap, een passende headset vinden voor de kleine man. Dus scheuren we met ons brikje richting het wallhalla voor mini mannetjes. Enthousiast past hij alle modellen op het hoofd en denk er een gevonden te hebben van een merk dat ik niet bepaald “vertrouw”. Oma gaat liever voor een ander merk en nu ligt er een gloednieuwe HyperX Cloud 2 op het bureau. Een ding is zeker, bij HyperX weten ze wat verpakken is, met heel veel foam, vloeipapier in een dikke stevige rode kartonnen doos, alsof je een veel te duur horloge bij Cartier hebt aangeschaft. Al snel wordt het eerste filmpje gemaakt, waar kleinzoon enthousiast schreeuwend commentaar bij levert, iets te enthousiast. Maar geen kanaal is compleet zonder abonnees., of dat gaat lukken ?
Matthew’s Channel


Die rijdt niet zo truttig

“Jeetje” foeter ik hardop, als we staan te wachten op een automobilist, die van rechts komt “kan die vent niet een beetje voort maken. In de verte zie ik een paar andere auto’s aankomen. Man schiet toch op denk ik, dadelijk kunnen we dat hele blik auto’s, die ze bij het stoplicht hebben open getrokken afwachten, trap dat gaspedaal toch eens in. Langzamer en langzamer gaat de auto. “Zullen we voorlangs afslaan” zegt de man ietwat aarzelend. “Doe maar niet joh, stel je voor als die gast ineens door heeft hoe hij gas moet geven” antwoord ik. Tergend langzaam kruipt de auto de bocht om en moeten wij het hem achterop komend verkeer ook nog voorrang geven. Als we afslaan, gaat de auto, die nog steeds langzaam rijdt, dezelfde kant op als wij gaan. “Uh zou het jongste zoon kunnen zijn ? vraagt de man fronsend. “Nee joh” roep ik vol overtuiging “die rijdt niet zo truttig, echt niet!! “Dit is gewoon weer zo’n zondagsrijder met een groot ego, wat moet je anders met een volkswagen PLUS”. “Iets compenseren wat ie niet heeft” doet de man er nog een schepje bovenop. Dan slaat de auto onze straat in en stopt voor de deur, het portier zwaait open en jongste stapt uit. “Tja ik kon bij de kruising toch moeilijk HELEMAAL stil gaan staan om jullie voor te laten gaan” roept hij ons tegemoet.


Mijn kleindochter is verliefd

De hemel beware ons, mijn kleindochter is verliefd.  Een paar maanden geleden zag ik dat individu na jaren weer terug, beetje groezelig figuur van een jaar of 20. Zo een, die in te lange tijd geen water of zonlicht heeft gezien, een beetje bleekjes onder het viezig vettige vel.
Maar eerlijk is eerlijk, hij is sindsdien aardig opgeknapt wat uiterlijk betreft, maar het is en blijft een beetje een koele, koude kikker. Zit daar maar op de bank, zonder een hand uit te steken. Hij vind al die aanbidding wel best. Het is niet wat je voor je kleindochter zou wensen, maar ik begrijp het wel. Tenslotte ben ik 20 jaar geleden, ook voor zijn, toen nog beminnelijke verschijning, gevallen.