Langzaam rolt de trein het station binnen. Haastig dwalen mijn ogen langs de coupés op zoek naar de rolstoel ingang en neem een spurt zodra ik hem in het oog krijg. Bruin, blond en roodharigen dringen en duwen zich voor mij en persen zich naar binnen. Geduldig wacht ik tot het instap geweld afneemt en ik naar binnen kan gaan. Voor mij staat nog een jongeman, hij draalt wat, tuurt ietwat verlegen naar de grond en trekt dan de stoute schoenen aan “kan ik U misschien ergens mee helpen? ” vraagt hij. “Meestal smijt ik mijn tas gewoon naar binnen hoor” antwoord ik naar waarheid. Even zie ik de ogen rollen en in mijn verbeelding hoor ik hem al zeggen “tsk, tsk, mevrouwtje zo gaan wij toch niet met onze spullen om”. Resoluut pakt hij de rugzak aan en zet die netjes, bij de voor rolstoelers gereserveerde plaats, op de grond. Net als ik een greep wil doen naar de rolstoel staat daar een andere jongeman die hem oppakt en met een zwierig gebaar de coupé in slingert. Kunnen we nog iets voor U betekenen, zeggen ze in koor, na mijn ontkenning en bedankje, draait het stel, met een duidelijk Noord Afrikaans uiterlijk, zich om, daalt het trapje af, om zelf een plaatsje te zoeken.
Overlast en treitervloggers, we worden er in het nieuws bijna dagelijks mee geconfronteerd, maar deze 2 onbekende jongens, verdienen wat mij betreft een pluim.
De mensheid valt vaak meer mee dan we uit de nieuwsberichten mogen afleiden.
Zelf maakte in een paar jaar gelden een jonge rolstoelster mee op station Leiden. Zij had wel een heel vreemde manier om in de trein te komen. Het ging om zo’n standaard dubbeldekker intercity, waar je via een paar onhandige traptreden omhoog moet. Ze vroeg aan mij of ik haar sportrolstoel even in de trein wilde zetten. Ik mankeerde toen nog niets en wilde haar daarbij best helpen. Toen ik ja had gezegd liet ze zich uit de rolstoel glijden en maakte ze gebruik van de deurbeugels om zich het trappetje op te trekken. Zij deed het al tijden op deze manier en er was altijd wel iemand die haar wilde helpen. Eigenlijk schaam ik me er voor dat we in NL niet het Duitse RE-materiaal hebben. Gelijkvloerse inrol en zelf de inrijklep in hoogte kunnel verstellen.
Overigens een bekend stationsgebouw. 😉
Zo doe ik dat ook al jaren, eerst mijn tas naar binnen gooien, me met mijn rechterhand naar binnen hijsen en met de linker een greep naar mijn sportstoel en die met een grote zwaai naar binnen gooien. Alleen wat vervelend voor mede passagiers als het druk is op het middenstuk, want echt stuur heb ik niet over het ding. Je kan ook hulp krijgen van de NS maar dat moet van tevoren aangevraagd en dan moet je ook weer een kwartier of half uur voor aanvang van de reis op het station zijn. Mij te gepland leven, dat helpt elke vorm van spontaniteit om zeep.