In der haast wordt een plekje vrij geschoven op de bank. Voorzichtig laat ik me op het uiterste puntje zakken en blik verbijstert om me heen, alvorens in een lachbui los te barsten. “Dit kan toch niet” snik ik tussen de lachsalvo’s door ” dit kan echt niet”.
Dit zie je alleen in tv shows, in zo’n heel, heel ver van mijn bed, programma. Verontschuldigend haalt de man zijn schouders op en maakt een hulpeloos gebaar.
Dat hier iets gebeuren moet is me wel duidelijk, maar iedere keer wanneer ik ingrijp om de situatie te verbeteren, kreunt de man “mijn arme hart bloedt” en grijpt met een theatraal gebaar naar zijn hart en rolt vertwijfeld met zijn ogen. In andere omstandigheden zou hij voor dit vertoon beslist een Oscar verdient hebben, maar ik ga onverstoorbaar verder. Geen tijd voor diepe psychologische gesprekken, om het hoe en waarom te achterhalen, onverdroten, met het verstand op nul, gewoon door bijten, na verloop van tijd verstommen de heftigste protesten. Maar deze ochtend houdt de man het niet meer. “Je gooit mijn hele leven in de kliko” steunt hij dramatisch.