Noreen Ellis
“Engel wanneer zie ik je weer, in dat schattige niemandalletje van je”. “Liefs Nick”.
Verbaasd kijkt Noreen Ellis naar de display van haar telefoon. Nick ? Ze kent helemaal geen Nick, tenminste, niet dat ze zich zo een, twee, drie kan herinneren. Dit moest een vergissing zijn. Even grinnikt ze bij de gedachte aan de jongeman die het berichtje gestuurd had. Die zou zich vast en zeker opgelaten voelen als hij wist dat hij zijn whatsappje aan de verkeerde had gestuurd. Ze legt de telefoon op tafel en vergeet het voorval tot twee weken later de telefoon weer pingt.
“Liefje Noreen, waarom krijg ik geen antwoord van je. Ik heb je zo gemist de laatste weken, kom gauw.” “Liefs Nick”.
Ongemakkelijk schuift Noreen op de bank heen en weer en werpt tersluiks een blik op haar man en dan weer op haar telefoon. Dit kan geen toeval meer zijn, maar wie, waarom, wat stelt dit voor. Snel schakelt ze haar telefoon uit en gaat naar bed. Een hele maand gaat voorbij zonder dat er iets gebeurt, maar net wanneer ze zich weer een beetje veilig en niet bekeken voelt, pingt de telefoon weer.
“Noreen liefje, laat iets van je horen, ik zag je vandaag in de stad, met je man, je droeg dat veel te diep uitgesneden bloesje, waar je borsten bijna uit vallen. Ik moet zeggen schat dat ik best van sexy hou, maar dit was bijna onbetamelijk” “Liefs Nick”.
Langzaam kleurt ze rood tot in haar haarwortels en weet niet of dat nu van woede of van schaamte komt. Haar hart klopt in haar keel en ze kan een gevoel van onbehagen niet van zich afschudden. Ze was deze middag met haar man in de stad geweest om boodschappen te doen. Ze had het iets te veel onthullend bloesje gedragen. Wie hield haar in de gaten, wie stuurde haar deze berichtjes.
“Schat je bent toch niet boos op me. Ik hoor al weken niets van je. Ik bedoelde het niet zo, maar ik word zo jaloers als andere mannen naar je kijken. neem asjeblieft contact met me op.” “Liefs Nick”.
Geergerd kijkt Noreen op haar telefoon en neemt dan een besluit.
“Wie ben je en wat wil je van me” typt ze terug, zonder al teveel vertrouwen in een antwoord, want die geven stalkers toch nooit. Ze vraagt zich af of het niet verstandiger is de politie in te schakelen. Dat zou ze misschien ook wel gedaan hebben als ze niet zo’n achterdochtige echtgenoot had. Ze had niet zo dom moeten zijn om te antwoorden. Voortaan negeer ik de berichtjes gewoon, dan houd het wel op, spreekt ze zichzelf moed in. Niets is echter minder waar.
“Noreen meisje, doe nu niet net of je me niet kent, je weet wie ik ben. Wat ik wil, lieverd, dat je me dat nog moet vragen na onze nachten samen.” “Liefs Nick”. Ineens begint er iets bij haar te dagen “meisje”. Is dat niet precies wat Timmothy altijd zegt als hij zijn gelijk wil halen. “Noreen meisje”. Ze hoort het hem bijna zeggen, op die ietwat laatdunkende manier, alsof hij het tegen een kind heeft. Ze kan het niet geloven, ze wil het niet geloven, maar toch sluipt de twijfel binnen.