Wat aarzelend stapt ze in, haren netjes gekapt, een vleugje oogschaduw op de oogleden, en de lippen zorgvuldig gestift.
Een gevoel van grandeur hangt, ondanks haar frele verschijning, en het voortduwen van een rollator, om haar heen.
Ik schat haar een jaar of 80, misschien zelfs nog iets ouder. Nog voor ze kans ziet de rollator ergens te parkeren, rijd de bus alweer weg en moet ze zich vastgrijpen om niet te vallen. Een toeschietende medepassagier wordt vriendelijk doch beslist met een “kind ga zitten, dadelijk val je nog” weg gewuift. Iets wat vele andere medepassagiers een gniffelend gelach ontlokt.
Gelukkig laat de andere vrouw zich niet ontmoedigen en helpt de oude dame naar een zitplaats naast me. Dankbaar laat ze zich met een zucht op het bankje zakken.
“Het is toch wat” zegt ze, terwijl ze een briefje van twintig stevig in de hand houd “nou heb ik die brave borst nog niet eens betaald”.
“Daar merkt die brave borst niks van hoor, het komt toch niet in zijn eigen portemonnee terecht” zeg ik met een knipoogje tegen haar, wat andermaal een grijns ontlokt aan passagiers binnen gehoorsafstand.
“Weet je” zegt ze trouwhartig “thuis moet ik ook nog een paar van die briefjes hebben, maar ik heb geen idee waar ik ze gelaten heb, misschien in de zak van mijn andere jas, maar ik weet het echt niet meer, hebben jullie dat nou ook wel eens?”. Glimlachend kijk ik haar aan “natuurlijk hebben wij dat ook, wij zijn thuis voortdurend de sleutels kwijt, wat in huis wegraakt komt ook weer in huis tevoorschijn” zeg ik geruststellend.
“Ik moet naar die plaats met allemaal winkels bij elkaar” zegt ze duidend op het winkelcentrum in de buurt. Dan stopt de bus en is de oude dame op de plaats van bestemming, dochterlief helpt haar met uitstappen en krijgt een aai over de wang.
“Dank je wel hoor lieverd” zegt ze en stapt statig, achter haar rollator, het winkelcentrum binnen.