Langzaam gaat de voordeur open en schuiven we onze zware last naar buiten. De vroege schemering is ons gunstig gezind, hij zal ons gedeeltelijk onttrekken aan nieuwsgierige ogen.
“Mensen zullen nog denken dat we een lijk gaan dumpen” fluistert jongste, schichtig om zich heen kijkend.
“Dat doen we toch ook” antwoord oudste “we dumpen Steef in de textiel bak bij de supermarkt”.
Giechelend en ginnegappend lopen we door en zeulen vier grote stevig dichtgebonden vuilniszakken met ons mee.
Onderweg steeds speurend om ons heen kijkend, alsof we iets verschrikkelijks in ons schild voeren.
Op het zebrapad, de zakken bijna met ons leven beschermend, tegen een aanstormende auto, alsof niemand ook maar een glimp van de inhoud op mag vangen, dan arriveren we bij de textiel bakken.
Drie van de 4 zakken glijden gemakkelijk naar binnen, maar de laatste zorgt voor de nodige moeilijkheden.
“Dat is de torso” kreunt oudste “ik zei toch dat dat stuk nog veel te groot was, dat we het minstens in tweeen moesten hakken, hoe krijgen we dat nou naar beneden”.
Ondertussen vormt zich op een paar meter afstand een klein groepje geinteresseerden in onze activiteiten,
overigens zonder in de gebeurtenissen in te grijpen.
Eindelijk krijgen we met vereende kracht de zak in de containerklep geduwd en valt hij met een doffe plof naar beneden.
“Zo dat zit erin” roept oudste “wat een dreun, ik voelde het hier helemaal”.
“Wat wil je ook” mompelt jongste “Steef is de lichtste niet, die legt wel wat gewicht in de schaal”.
“Over een dag of drie zal het wel gaan stinken” zegt oudste opgewekt “Dan komen ze er wel achter wat hier ligt”.
Proestend lopen we richting supermarkt, nagestaard door minstens 10 paar ogen.
Dan gaat de telefoon van oudste, terwijl ze hem uit haar zak vist roept ze ontdaan “Mam we hebben wat verkeerd gedaan, Steef is aan de telefoon”.
“Hallo Steef” kweelt ze liefjes in de telefoon “Hoe ben jij nu uit de textielcontainer ontsnapt?”.
“Huh” klinkt het aan de andere kant van de lijn, tja het valt niet mee om aan de bizarre humor van de Plukvinkjes te wennen.
Afscheid nemen van je kindertijd en al je pluchen beesten via de textiel container doneren aan anderen, valt ook niet mee, zelfs niet als je al in de 20 bent.