Vandaag rijd ik hem, de weg, die zoveel slachtoffers van MH17 de afgelopen dagen voor mij hebben afgelegd. Zelfs vandaag nog, slechts enkele uren geleden reden hier de laatste 37 wagens. Hier en daar liggen wat losse bloemen en onder een viaduct staat een mooie bos, zij zijn de stille getuigen van wat zich hier 4 dagen lang heeft afgespeeld. Vandaag rijd ik dezelfde weg en ik kan niet anders dan stil zijn, zoekend naar die stille getuigen van al dat verdriet. Dan geeft een Matrixbord aan, dat we langzamer moeten gaan rijden.
‘Dat meen je niet’ mompelt de man naast me, ‘we gaan nu toch geen last meer van die poppenkast krijgen’.
‘Oh het is vervelend voor de nabestaanden hoor, maar de regering heeft er wel een theaterstuk van gemaakt, ze hebben een mooie show opgevoerd’. Ik kijk de man met stijgende verbazing, of nee ik kan beter verbijstering zeggen, aan. Ineens zit daar een vreemd persoon, iemand die ik niet ken.
‘Nederland had spierballen moeten laten zien, niet zo over zich heen moeten laten lopen’. Ja, denk ik, de beste stuurlui staan aan wal. ‘Ik dacht dat jij iets meer intelligentie bezat’ zeg ik kil en kijk met een ijskoude blik zijn kant op. Voor het eerst sinds lange tijd zoekt mijn hand niet de zijn. Ik weet niet of dit ooit nog goed gaat komen.