Bijna stampvoetend kijk ik naar de gootsteen, die langzaam, druppeltje voor druppeltje, gewoon maar niet leegloopt. Razend ben ik, op de gootsteen en op mezelf, dat ik dit euvel al jaren geleden niet goed heb aangepakt.
Liters duo ontstopper, van een bekend merk “dat niet doet wat het beloofd” zijn er doorheen gegaan. Ondanks hun veelvuldige reclames op tv, doen ze in Huize Plukvink absoluut niet wat ze beloven.
Een ontstoppingsbedrijf opgetrommeld, met de dure kreet, “riooltechniek” op hun website, dat moet toch goed zijn, het kostte tenslotte genoeg. Het ging ook goed, voor een paar maanden, toen ging het weer mis met de waterhuishouding, helemaal mis.
Dus ren ik naar de schuur, gris een zaag en schep van het schap. Verwijder de bodem uit het dubbel brede keukenkastje, zaag de middenstijl er uit, zodat het gat groot genoeg wordt om mezelf naar beneden te laten zakken. Dat behoeft natuurlijk enige uitleg. Door een foutje bij de bouw, zit ons kruipluik dus niet bij de buitendeur, maar onder het aanrecht, dat is nu meteen de reden dat ik geen enkele hulp bij deze klus kan vragen. De man is wat te groot in omvang en mijn zoons zijn te lang om door het keukenkastje naar beneden te kunnen. Buiten is het warm, bloedwarm, maar hier onder de grond merk ik daar niets van. Ik kijk speurend in het rond, je weet immers nooit wat zich hier onder de grond allemaal ophoud. Maar geen muizen, slakken, of bovenmaatse spinnen komen in het vizier. Wel ligt het vol met stukken ongebruikt afvoer pijp, een blik met PVC lijm, al jaren over datum en dus niet meer te gebruiken, knikkers en miniatuur autootjes die hier 33 jaar geduldig op hun redding hebben liggen wachten. Met mijn zakformaat schepje gooi ik urenlang zand en rommel geduldig aan de kant en dan eindelijk ligt mijn halve riolering aan boven-, onder- en zijkant vrij. Vloekend, steunend en kreunend probeer ik beweging in de buizen te krijgen maar er gebeurd helemaal niets. “Misschien moet je de buizen warm maken met de verfbrander” oppert de man die geduldig op een stoel naast het gat zit om de nodige support te geven. Warempel dan gaat het een stuk beter, er komt wel wat rook van de buis af maar dat mag de pret niet drukken, en na nog een paar forse rukken schiet de buis los en komt een stroompje stinkende brij tevoorschijn. Het vieze werkje moet nog beginnen en ik ga de buis links in, na enig wroeten schiet een grote klomp wit spul naar buiten en de buis voelt weer glad als babybilletjes. Ik herken het spul als zeep resten die zich daar opgehoopt hebben. De buis rechts komt uit op de keuken, dus zit ik al snel tot voorbij mijn ellebogen in de vet- en stinkende rommel resten. Na heel lang peuteren, rommelen en graaien heb ik een bouwemmer vol met afval en voelt het weer ruim daarbinnen, dus kan de boel weer in elkaar, dan zie ik dat het verwijderde stuk buis door de hitte van de brander toch teveel vervormd is. Dat wordt dus een gang naar de bouwmarkt. Nu heeft de man niet bepaald 2 rechterhanden als het op doe het zelven aankomt dus besluit ik om maar mee te gaan. Ik trek even een wat schoner Tshirt aan, maar broek en schoenen laat ik voor wat ze zijn. Als we naar de kassa gaan zie ik een goedgeklede heer met een al even sjieke dame aan zijn arm. Niet bepaald het type wat je hier verwacht. Hij kijkt van mij naar mijn rolstoel en weer terug, buigt zich naar de dame over een fluistert wat in haar oor. “Wat had die nou “vraagt de man en trekt zijn wenkbrauwen op. Hij zei,”het is dat het niet kan, maar anders zou ik denken dat ze rechtstreeks uit het riool komt” snik ik van het lachen.
Moraal van dit verhaal: Never underestimate a granny with white hair in a wheelchair…….;-)