Met klamme handen en bonzend hart, zat ik op het puntje van mijn stoel. Want ik wist dat het dit jaar zou gebeuren, moest gebeuren, want dit jaar was immers mijn laatste jaar op de lagere school en alle anderen, op een enkele na, waren ooit al eens aan de beurt geweest. Wie in de lagere klassen nog niet het geluk had gehad en nu in de zesde zat, wist wat er komen ging.
Dus zong ik vol overgave en uit volle borst, alle liedjes mee, want zingen was iets wat ik kon, maar ik denk niet dat hij me hoorde, zo ergens verborgen, achter in die zaal.
Een schier eindeloze rij van kinderen, mocht naar voren komen, kregen een cadeautje, een hand vol snoepgoed en mochten weer gaan zitten, het werd later en later. Net toen ik dacht dat het mijn beurt zou worden, stond hij op en kondigde aan, dat hij een huisbezoek af moest leggen, bij een kindje met griep
“Waar was je, toen ik vorig jaar maanden in het ziekenhuis lag en net voor Sinterklaas naar huis, maar niet naar school mocht” dacht ik verbaasd en ook een beetje verdrietig tegelijk.
Ik was een kind en wist nog niets van commercie en ouders die betaalden voor zijn bezoek.
Zo zat ik een paar jaar lang, met klamme handen en een angstig bonzend hart in die zaal te wachten. Slingerend tussen hoop en vrees.
Ik geloofde allang niet meer in de Goedheiligman, dat laatste jaar en toch voelde ik een heftige steek van teleurstelling, omdat ik wist dat de kans verkeken was en ik nooit bij Sinterklaas geroepen zou worden.