Vanmorgen sloop hij binnen, heel stil en gluiperig drong hij mijn huis en haard in. Een onwelkome gast, die bij voorkeur plaats neemt op mijn favoriete, meest comfortabele, stoel. Zich opmakend voor een langdurig verblijf. Gniffelend haalt hij mij leven overhoop, verijdelt ver gevorderde plannen en kijkt genietend naar de verwarring om zich heen.
Hij heeft geen boodschap aan mijn zorgvuldig uitgestippelde agenda. Met liefde vist hij een pen uit zijn binnenzak en trekt een dikke rode streep door alle goede voornemens.
Soms, heel soms, dommelt hij een beetje in, na al het harde werk dat hij hier verricht. Op die dagen sluipen we het huis uit, gaan we ergens heen, gooien onze achterbank vol, zodat er geen plaats meer is voor ongenode gasten. Op zo’n dag genieten we, de auto start, de rolstoel krijgt geen lekke band, de lucht blijft stralend blauw, we scoren een parkeerplaats helemaal vooraan bij het pretpark, heel even is alles in harmonie. Ik heb vandaag geen zin in chaos, geen zin in een vervelend mannetje vol leedvermaak, dus wie hem hebben wil, mag hem komen halen. Mr. Murphy.
nee hoor, het spijt me, maar je mag hem houden
Daar was ik al bang voor……..ha ha