Voorzichtig zet ze de blauwe weekendtas op de bank tegenover me en gaat zitten, een handtas op haar schoot. Ze moet een beetje van mijn leeftijd zijn, maar duidelijk niet gewend aan reizen met de trein. Tersluiks observeer ik de vrouw tegenover me, grijzer wordend krullend haar, een wat triestig gezicht, netjes in de make-up, een lichte broek, een kleurrijk jasje en glanzende ogen. Dan zie ik tot mijn ontzetting dat de ogen zich langzaam vullen met tranen, voorzichtig wrijft ze met haar hand in haar ogen. Snel kijk ik een andere kant op en voel me betrapt, alsof ik haar privacy schend. Toch twijfel ik nog of ik het wel goed gezien heb, mijn nieuwsgierigheid wint het van de gene en opnieuw werp ik een blik op de vrouw voor me. Een paar dikke tranen rollen over haar wangen, dit is een niet meer te ontkennen verdriet. Stil en geluidloos trekken de tranen natte sporen over haar wangen.
Ze huilt zonder enig misbaar.
Het liefst zou ik naast haar gaan zitten, een arm om haar heen slaan en zeggen ” het komt wel goed schatje”. Dat doe je niet bij een vreemde, dus doe ik het enige wat ik bedenken kan en vis een pakje papieren zakdoekjes uit mijn jaszak en bied haar die zonder een woord te zeggen aan. Dankbaar pakt zij ze aan, dept de tranen droog en klemt ze de rest van de reis, stilzwijgend, stevig in haar hand, als een drenkeling met een reddingsboei. Dan stopt de trein en staat ze op, vlak voor ze wegloopt raakt ze even mijn knie aan “dank je wel” zegt ze zacht. En weg is ze. “Ik weet niet welk verdriet je met je meedraagt. Je hebt me niets verteld en ik heb niets gevraagd, maar ik wens je sterkte, onbekende vrouw” denk ik.
Slik; wat voel je je dan even machteloos