Nog steeds schijnt de zon en is de lucht helder blauw, de geur van vers gemaaid gras hangt om me heen, mijn kleinzoon van 5 springt om de maaimachine heen en “helpt” waar hij kan, het gras is ondanks de warmte groen en planten bloeien uitbundig. Het leven gaat onbarmhartig door
Mijn gedachten dwalen af, naar voetballende jongetjes ver weg in Palestina, het vriendinnetje dat vanaf een heuveltje kijkt naar haar vriendjes. Ze dwalen af naar mannen, vrouwen en kinderen die lachend, pratend en vol verwachting in hun vliegtuig stappen, op weg naar een groot avontuur, een spannende vakantie, het weerzien met familie, een conferentie in Australie, allemaal hun eigen redenen om ver weg te gaan.
Dan dwalen mijn gedachten naar het politieke steekspel tussen mannen die aan de macht zijn en zij die het willen zijn. Mannen die binnen enkele seconden een einde maken aan al die levens, sommige nog maar net begonnen.
Kinderen die nooit meer de kans zullen krijgen op te groeien tot gelukkige evenwichtige mensen, al die levens bruut weggevaagd.
Hun geliefden intens verslagen, wanhopig en zo vol met vragen achterlatend.
Vaders en moeders van kinderen en klein kinderen, geliefden van geliefden, die nooit meer thuis zullen komen.
Ik kan proberen me jullie pijn voor te stellen, maar het lukt me niet
Alleen de poging al maakt dat ik me misselijk voel tot in mijn tenen. Ik zou willen schreeuwen tegen alle mensen “we hebben onze kinderen bij ons gedragen, ze gebaard in het zweet des aanschijns, we hebben ze lief met heel ons hart, neem ze ons niet af”.
Bescherm onze kinderen, heb ze lief zoals wij hen liefhebben, de kinderen van de wereld horen de toekomst te hebben, die mag hen nooit, door wie en voor welke reden dan ook, worden ontnomen.
Ik buig mijn hoofd in onbegrip en onmacht, een stille traan rolt over mijn wang.
Mag veel liefde jullie begeleiden op jullie laatste reis, welterusten slachtoffers van Vlucht MH17, slaap zacht.