“Volgens mij is dit de goede” roept schoonzoon glunderend, terwijl hij op zijn rug, met zijn hoofd in het kastje, onhandig, in het halfdonker, met een schroevendraaier loopt te friemelen. Triomfantelijk duikt het hoofd weer uit het kastje op en haalt het aansluitpunt van een telefoonlijn tevoorschijn, in tien stukken, want het ding viel, na het losdraaien van enige schroeven, “zomaar” uit elkaar. Enige minuten later komt hij verslagen melden dat het toch niet de goede was en was het kabelaansluitpunt van onze tv, met de grond gelijk gemaakt. Ondertussen leven wij nu als holbewoners uit het jaar nul, zonder tv, internet en telefoon. Hoe deden we dat 15 jaar geleden, toen er nog nauwelijks internet bestond, of 50 jaar geleden, toen alleen een enkele ziel televisie in huis had staan, waar wij, kinderen uit het dorp, tegen betaling van een stuiver, op zaterdagmiddag, een uurtje mochten kijken. Zuchtend en kreunend ligt de jonge garde zich overduidelijk te vervelen. Dan toch zelf maar een poging wagen en gewapend met schroevendraaier pruts ik het kabelaansluitpunt weer in elkaar. “Volgens mij moet het zo ongeveer weer een beetje werken” roep ik opgewekt. En warempel de televisie komt weer tot leven, alleen waar de telefoonaansluiting zich dan wel bevindt is me een raadsel, in het kastje is het een wirwar van kabels en aansluitpunten, indertijd door een op hol geslagen electricien aangelegd, niets wat echt herkenbaar is, omdat afdekplaatjes veelal ontbreken. Gelukkig weet jongste zoon de volgende morgen raad, hij ziet bij daglicht iets wat hem bekend voorkomt en we landen van het stenen tijdperk binnen enkele seconden weer in de digiwereld.