Stralend komt mijn kleinzoon me op moeder dag verrassen met een zelf geschreven kaart. Binnenin staat met grote hanenpoten zijn naam en zit een zakje met wat zonnebloemzaadjes verstopt.
Iedereen die mij kent, weet dat ik geen groene vingers heb, niet zo goed voor planten zorg en zo verging het ook deze arme zaadjes, bereidwillig werden ze in de grond gestopt, een paar dagen lang werd vol verwachting in de bloempot getuurd en toen er niets gebeurde in de vergetelheid geraakt. Na weken stak er plotseling iets de kop op. ” Onkruid” beweerde ik stellig en liet mijn ‘kennersblik’ over het groene frutsel gaan. Toch liet ik het groene sprietje staan en het raakte daar buiten op mijn tuintafel opnieuw in de vergetelheid.
Het kreeg geen water tijdens het hittegolfje in juni, het kreeg geen bescherming tijdens de storm in juli en toch groeide dat groene frutsel maar door en door, het kreeg steeds meer vorm. “Ik moet dat ding nodig uit de grond trekken” zei ik vorige week nog tegen de man. Toen ineens afgelopen woensdag stond daar die kleine zonnebloem in mijn bloempot. Groot is hij niet, want hij heeft geen kans gekregen om zijn vleugels uit te slaan, maar dapper is hij zeker, hij bloeit toch maar mooi, ondanks al mijn tegenwerking.